Το νερό είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, το ίδιο το συστατικό της ζωής, εμείς οι ίδιοι και ό,τι μας περιβάλει. Είναι, επίσης, μια πηγή ζωής που δεν είναι ανεξάντλητη και γι’ αυτό απαιτείται οικονομία στη χρήση του και ισότητα στο μοίρασμά του. Το γεγονός ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής το καθιστά μια “εξαιρετική” ευκαιρία ευκαιριακού πλουτισμού για τους λίγους που θα καταφέρουν να το ελέγξουν. Η αστικοποίηση και η εκβιομηχάνιση έχουν θέσει πρόσθετους κινδύνους για το νερό: δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οριστικής καταστροφής των υδάτινων πόρων και επισφάλειας της δημόσιας υγείας γι’ αυτό το λόγο.

Οι κοινωνίες των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν αντίθετες στη διαχείρισή του από ιδιώτες επειδή θεωρούσαν ότι αποτελεί δικαίωμα και όχι προϊόν. Όμως, σε καιρούς “κρίσης”, τόσο η επιβαλλόμενη κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” όσο και η αυξανόμενη καταστολή ανθρώπων και κοινωνικών δικαιωμάτων παραμερίζουν τις αντιστάσεις προς όφελος των λίγων. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα έντονα στην Ελλάδα των Μνημονίων: σχέδια που έμεναν στα συρτάρια για χρόνια και έβρισκαν εμπόδιο την ίδια την κοινωνία, ξεπηδούν τώρα ως αναγκαιότητα “για να βγούμε από την κρίση”! Στην πραγματικότητα, η κρίση δεν είναι παρά το άλλοθι για μια σειρά σφετερισμών και αντισυνταγματικών πρακτικών που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσε κανείς να προτείνει δημόσια. Όπως θα δείξουμε μέσα από την έρευνά μας, αυτές οι πρακτικές έχουν εφαρμοστεί σε μικρή κλίμακα και στη χώρα μας, οδηγώντας σε ακραίες συγκρούσεις κατά τόπους εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, με επίσημο τρόπο και την αναγκαία γι’ αυτό καταστολή, οι ελληνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται να παραδώσουν και το νερό της Ελλάδας στον έλεγχο των εταιρειών, ντόπιων και πολυεθνικών, παρόλο που η διεθνής εμπειρία υπαγορεύει το αντίθετο. Αναμενόμενο: σε όλο τον κόσμο, όπου το ΔΝΤ “έσωσε” μια χώρα , απαίτησε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε αντάλλαγμα.